تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی / گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
(حافظ)
وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ
این (قرآن) فرو فرستاده‌ی پروردگار جهانیان است
نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ
جبرئیل آن را فرو آورده است
عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ
بر قلب تو، تا از زمره‌ی بیم دهندگان باشی.
(سوره شعرا، آیات 192 تا 194)
(ترجمه خرمشاهی)
خامان ره نرفته چه دانند ذوق عشق / دریادلی بجوی دلیری سرآمدی
(حافظ)
به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر / به بند و دام نگیرند مرغ دانا را
(حافظ)
از آن به دیر مغانم عزیز می دارند / که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست
(حافظ)
بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید / از یار آشنا سخن آشنا شنید
یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان / دل شرح دهد که چه گفت و چها شنید
محروم اگر شدم ز سر کوی او چه شد / از گلشن زمانه که بوی وفا شنید
(حافظ)
جان بی جمال جانان میل جهان ندارد / هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد
با هیچ کس نشانی زان دلستان ندیدم / یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد
(حافظ)
دیشب گله زلفش با باد همی گفتم / گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی
صد باد صبا اینجا با سلسله می رقصند / این است حریف ای دل تا باد نپیمایی
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست / کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی
(حافظ)
هر آن که جانب اهل وفا نگه دارد / خداش در همه حال از بلا نگه دارد
حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست / که آشنا سخن آشنا نگه دارد
دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای / فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد
سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری / که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد
(حافظ)
فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش / گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش
دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند / خواجه آن است که باشد غم خدمتگارش
(حافظ)
باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است / شمشاد خانه پرور ما از که کمتر است
یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب / کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است
فرق است از آب خضر که ظلمات جای او است / تا آب ما که منبعش الله اکبر است
گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس / زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس
من و همصحبتی اهل ریا دورم باد / از گرانان جهان رطل گران ما را بس
قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند / ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس
بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین / کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس
نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان / گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس
یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم / دولت صحبت آن مونس جان ما را بس
از در خویش خدا را به بهشتم مفرست / که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس
حافظ از مشرب قسمت گله ناانصافیست / طبع چون آب و غزل‌های روان ما را بس
(حافظ)
جمالت آفتاب هر نظر باد / ز خوبی روی خوبت خوبتر باد
همای زلف شاهین شهپرت را / دل شاهان عالم زیر پر باد
کسی کو بسته زلفت نباشد / چو زلفت در هم و زیر و زبر باد
(حافظ)
می خواه و گل افشان از دهر چه می خواهی / این گفت سحرگه گل و بلبل تو چه می گویی
مسند بر گلستان به تا شاهد و ساقی را / لب گیری و رخ بوسی و می نوشی و گل بویی
(حافظ)
الا ای طوطی گویای اسرار / مبادا خالیت شکر ز منقار
سرت سبز و دلت خوش باد جاوید / که خوش نقشی نمودی از خط یار
خداوندی بجای بندگان کرد / خداوندا ز آفاتش نگه دار
(حافظ)
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد / وجود نازکت آزرده گزند مباد
سلامت همه آفاق در سلامت توست / به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد
جمال صورت و معنی ز امن صحت توست / که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد
در این چمن چو در آید خزان به یغمایی / رهش به سرو سهی قامت بلند مباد
در آن بساط که حسن تو چهره آغازد / مجال طعنه بدبین و بد پسند مباد
هر آنکه روی چو ماهت به چشم بد بیند / بر آتش تو بجز جان او سپند مباد
(حافظ)
دل چو از پیر خرد نقد معانی می جست / عشق می گفت به شرح آنچه بر او مشکل بود
(حافظ)
بوی بهبود ز اوضاع جهان می شنوم / شادی آورد گل و باد صبا شاد آمد
(حافظ)
تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری / وفای عهد من از خاطرت نرود
سیاه نامه تر از خودکسی نمی بینم / چگونه خون قلمم دود دل بسر نرود
(حافظ)
پس روزی را نزد خداوند بجویید
(سوره عنکبوت،آیه 17، ترجمه خرمشاهی )
دریاست مجلس او دریاب وقت و دریاب / هان ای زیان رسیده وقت تجارت آمد
(حافظ)